BioGRAFFITI

Djoels werd geboren op 31 maart in 1992 te Izegem. Met een moeder als kapster en een vader als metselaar, groeide ze op in een gezin met haar broer Gert-Jan. Djoels, of gewoon Julie, alhoewel ikzelf Djoels liefst hoor. Het gezin dat helaas tijdens mijn zevende levensjaar uit elkaar viel, vlak na de dood van mijn opa. Van een rijke en welstellende woning, een douche én een bad met een ‘2 lavabo’s bezittende badkamer’, naar een eenpersoonsmatras waar ik samen met mijn moeder drie maanden op mocht slapen.

Het verhaal begint dus nogal triest. Mijn ouders gingen uit elkaar, al kon me dit niet veel schelen, ik was er vreemd genoeg van overtuigd dat we een betere levensweg insloegen. Of het zo is, weet ik niet, want misschien maakte die harde tijd wel de vechter in mij wakker, of moet ik zeggen, de overlever? Als 7-jarige besef je nu eenmaal niet, als je in rijkdom opgroeit, wat rijkdom en welzijn precies inhoudt. Tot je naar de winkel moet met amper een paar euro’s.

Al snel was ik gefascineerd door tattoos en graffiti. Tekenen en knutselen zat er sowieso al in. Toen ik aan mijn zeven jaar binnen stapte in een tattooshop, wiste ik het al snel, ik wil tattoo artiest worden! De armoede had ons in zijn macht, maar de kracht van mijn dromen kon die pijn verzwakken. Ik geloofde er gewoon zo hard in!

Al snel was ik gefascineerd door tattoos en graffiti. Tekenen en knutselen zat er sowieso al in.

Toen ik aan mijn zeven jaar binnen stapte in een tattooshop, wiste ik het al snel, ik wil tattoo artiest worden! De armoede had ons in zijn macht, maar de kracht van mijn dromen kon die pijn verzwakken. Ik geloofde er gewoon zo hard in!

Mijn jeugd werd gevuld met tekenen en schilderen. Op school had ik niet veel vrienden, ik voelde me ook niet zoals de andere meisjes van de school. Ze hadden allemaal andere interesses waardoor ik me ook niet echt begrepen voelde.

Rond mijn 9de kreeg ik eindelijk mijn eigen slaapkamer, mijn eigen bed, mijn eigen plekje. Door het weinige geld woonden we in een oud huis dat aan renovatie toe was, maar daar waren geen centen voor. Dus kreeg ik op een dag het idee om het ouderwets bloemen behangpapier in mijn kamer eraf te trekken, en startte ik met het schilderen van twee portretten op de muur.

Ik heb geen idee hoe ik erbij kwam om dit plots te doen, niet beseffende dat dit mijn levensverhaal zou worden. Later, aan mijn 12 jaar, vond ik een spuitbus in de garage en had ik het idee om zomaar op de muur in de tuin te beginnen.

Wat gekrabbel, maar na de creatieve boost mocht ik het uitleggen aan mijn moeder … Damn wat heb ik nu gedaan … ze was kwaad, maar gelukkig duurde het niet lang.

Ze zei me dat ik dat stukje muur mocht hebben om te oefenen. De illegale praktijken in mama haar tuin, of toch de eerste lijnen, zorgden al snel dat ik opnieuw de richting van de portretten uitging. Hoe ik erbij kwam, weet ik opnieuw niet, maar ik weet wel dat ik enorm heb staan vloeken want het was zo moeilijk om de verhoudingen juist te krijgen. Rekening houdende dat wij thuis geen computer hadden, noch een printer om deftige voorbeelden af te drukken.

Mijn jeugd verliep heel stroef, ik had amper vrienden op school, leefde samen met een asshole van een stiefvader en voelde me nergens thuis. Ik zat veel alleen op mijn kamer waar het koud was en vocht veel met de angsten in mijn hoofd. Maar aan mijn 15de veranderde er veel! Ik mocht op internaat in een Brugse school, waar ik veel structuur kreeg, liefde en vrienden. Ik bloeide er open en internaatsopvoedsters gaven me een gewaardeerd gevoel, niet enkel op vlak van mijn creaties, maar ook persoonlijk vlak. Ik vond er mijn weg en mijn persoonlijkheid werd er aanvaard. Bijna vier jaar lang mocht ik genieten van dit zalige leventje, ik was er elke dag aan het lachen en behaalde heel goeie punten op school. Helaas volgde ik niet de richting die ik wilde. Ik wilde schilderkunst doen, maar dat was een technische richting en ik deed beroepsonderwijs. Ik wist wat ik wilde, namelijk tattoo artiest worden, daarvoor had ik geen diploma nodig. Ik versleet mijn broek om bedrijfsbeheer te behalen, dit had ik nodig om zelfstandig te worden, wat moet als tattoo-artiest. Ik had dus wel een doel en maakte er gewoon een goeie tijd van.

Na een jaar of twee in die school begon het fout te lopen in de klas. Twee leerlingen maakten me het leven zuur. Pesterijen kwamen. De pestkop en de meeloper waren de hele dag bezig met me verwijten naar het hoofd te gooien, me publiekelijk te vernederen en me fysiek aan te vallen. Duwen, schoppen, me in moeilijke posities brengen en mijn haren proberen in brand te steken. Het was heel pijnlijk, maar het internaat hield me recht. Van school uit zeiden ze me: "negeer het, het zal vanzelf wel stoppen." Dat deed het echter niet, het ging van kwaad naar erger omdat er geen reactie op kwam. Tot die ene dag. Ik kon de spanningen niet meer aan, hyperventilatie nam de bovenhand en mijn moeder mocht me binnen brengen in het ziekenhuis. Tot vier keer toe heeft mijn moeder de trein genomen naar Brugge, naar school, om te komen praten. De directeur was nooit bereikbaar noch beschikbaar.

Op een dag zei de onderdirecteur dat ik het uitstraal om gepest te worden. Het was dus mijn eigen schuld. Ondanks ik veel vrienden had op school en op het internaat. Ik was graag gezien, maar na die woorden brak ik helemaal. Ik was op en radeloos, werd niet gehoord, noch begrepen door een school waar meer dan 2000 leerlingen zaten. Je zou dan toch verwachten dat ze weet hebben hoe ze moeten omgaan met pestgedrag, pestgedrag van amper twee pestertjes?... Dit was een van mijn dieptepunten in mijn leven, toch bleef ik tekenen.

Plots verbeterde alles heel snel. Ik kreeg, ondanks het derde trimester startte, een nieuwe school KTA Roeselare en dan heb je twee keuzes: je laat je hoofd hangen, of je staat je mannetje. Geloof me, ik kwam hier zo sterk uit! Ik liet niet meer over me heen lopen, werd mondeling heel sterk en vroeg nogal snel naar 'het probleem’ als iemand schuin keek. Ik kreeg respect en waardering, ik kon mezelf zijn want KTA is een heel 'open-minded’ school.

De helft van de klas was van allochtoonse afkomst, dus afkomst speelde geen rol. Armoede, rijkdom, geslacht deed er niet toe. Tijdens de LO lessen kregen we soms voetbal, de jongens tussen de meisjes, Bosnië tegen Albanië, zolang het maar leuk was! Hoofddoeken waren geen discussiepunt, het werd gezien als een pet of muts. Zelfde regels… Tijdens de ramadan gingen christenen uit respect niet eten of drinken in het zicht van diegene die vastten. Leven en laten leven… Deze les nam ik mee uit school. Het was een prachtige tijd. Ook al verlangde ik om te stoppen met school, ik vond het heel jammer dat het einde van het 7de jaar in zicht kwam. Ik was 19 jaar, afgestudeerd als beletteraar én diploma bedrijfsbeheer. Doel bereikt! Ik had het vak van belettering volledig onder de knie en startte na wat vakantie bij een bedrijf. Al snel had ik door dat ik niet in de vicieuze cirkel van het leven terecht wou komen. Ik had echter geld nodig, want ging heel snel samen wonen met mijn liefje van toen.

De huurwaarborg was betaald en we hadden amper 600 euro, geen eten noch meubels. Toch gaf ik mijn job als beletteraar op en ging voor mijn droom. Tijdens schoolvakanties, weekends en woensdagnamiddagen versleet ik mijn tijd met het maken van tattoodesigns in een tattooshop. Ik verdiende er een cent mee en kocht zo mijn eerste wagen. Dus besloot ik om mijn kans te grijpen en te starten als tattoo artiest. Door de voorafgaande vier jaar er veel aanwezig te zijn wist ik hoe alles wat verliep in de shop. Dus ik begon! En het ging goed. Veel mensen gaven me de kans om te leren, waarvoor ik nog steeds dankbaar ben!

Ik bouwde beetje bij beetje op. Van aan de grond zittende, 5 eurootjes tanken, een zetel van 50 euro van de kringloop naar mijn eigen tattooshop op mijn 21-jarige leeftijd. En toen kwam Froene in mijn leven. Toevallig en plots.

Hard werken en proberen investeren in de juiste dingen. Mijn allereerste tattoogeld ging dan ook naar spuitbussen. Dit was puur voor de lol. Graffiti was totaal niet iets commercieels. Het fancy woord 'Streetart’ bestond toen nog niet. Ik belandde in de crew, Lost Flammos, als eerste en enige vrouw. Samen met de mannen op draai.

Leegstaande panden, geïmproviseerde slaapplekken en fun,... veel fun! Samen muren bespuiten, hoe vuiler, hoe liever. Geen rekening houden met zaken afplakken of proper te werk gaan. Verf aamlengen met regenwater, gevonden in een plasje water en emmers verf 'uitkletsen’ tegen de muur, heel dicht zijn bij de stilte en de natuur, Heerlijk!

In 2017 kreeg ik de kans om mee te doen met de tv-wedstrijd Ink Master ‘Meesters van de Lage Landen’. Als 2eBelg werd ik verkozen en zat ik tussen de 10 gelukkigen om de wedstrijd aan te gaan. Vanaf mei 2017 werd er elke maandagavond een aflevering getoond op Spike tv en zo ging de afvalrace van start. Het was een zalige periode waaruit ik veel leerde, zowel op vlak van tattoos als persoonlijk vlak! Je kan de afleveringen bekijken op Youtube.

In 2020, vlak in de eerste covid periode, verhuisde ik mijn tattooshop naar Egem… een tussenstop want ik moest weg uit Deinze. Ondanks het een tussenstop was, waarvan ik dacht een jaar of 3 te blijven, vond ik mijn allereerste thuisgevoel bij de lokale mensen. Het zien van de Egemse kerk was een gevoel van thuis komen na een avond stappen. In 2022 vond ik het huis van mijn dromen in Pittem. Vlak bij de vorige shop en het huis van mijn geliefde. Perfect! Als team hebben we het huis verbouwd zodat ik er mijn eigen tattooshop kon in steken, een plek om te schilderen, en verder te bouwen aan mijn carrière. Ik ben zeer blij dat mijn ‘tussenstop’ me uiteindelijk een stabiel leven bracht met vele liefde, vrienden en geluk!